Huffy

حس خوبی نیست اینکه ندونی چطور باید کاری انجام بشه ، و نگرانی از اینکه چه چیزی میتونه در پس یه اسم و یک قابلیت باشه حتی چیزی که دیده باشی خیلی از افراد حتی به ظاهر ناشایسته در اون جایگاه هستند. یادمه اون اولایل دوران کودکی یا شایدم نو نهالی انقدر که الان کامپیوتر پیچیده توی زندگی روزمره بوده نبود و نمیشد دیدش همیشه به این فکر میکردم چطوری؟ حتی کسی که به من توضیح هم میداد چون غیر قابل لمس بود نمیخواستم قبول کنم تا اینکه به دوره ای وارد شدم که درگیری بیشتری داشتم با کامپیوتر و کم کم به عمق منطقش پی بردم . خب زمان هیمشه فاکتور مهمیه و همین زمان درک رو در هر شرایطی که باشیم میتونه افزایش بده حی به شکل تجربی مگر کسی به دور از جوامع باشه و بشخصه محیط و واقعیتش رو ترد کنه ،زمان که گذشت خیلی چیزها تغییر کرد حتی هدف .

یه جورایی تا یه زمانی اهداف پویا داشتم نمیدونم چرا اما اون اهدافم  Reachable Point هم نبود. اما اگر بخوام به هدفی برسم ملزم به تلاش هستم این تلاش سوار بر موج سینوسی اما پیوسته که گاهی هم گسسته میشه در مواقع گسسته شدن حس بدی به آدم دست میده که شاید خیلی از مشکلات عدم تمرکز رو شامل میشه. بعضی اوقات به خودم میگم اگه تو داری تلاشت رو میکنی ، دیگه از چی نگرانی و حس بد داری ؟ شاید من به عامل زمان زیاد توجه میکنم. شاید دنبال رسیدن به مراحل سریع تر هستم. اگه بتونم یوگا تمرین کنم یا مدیتیشن این حس های Negative رو میشه به Affirmative تبدیل کرد. شاید دارم راهم رو اشتباه میرم ؟ معیار اندازه گیری تلاشم چیه ؟ چقدر تلاش ؟ خیلی از این حس های Huffy بدم میاد ، به اجبار درونم یه هچین پستی آپ کردم و الا اصلا این کار رو نمیکردم. امروز کلاس زبان هم باید برم ، قبلش هم قصد دارم برم یه کتاب زبان بخرم واسه خود این کار آرومم میکنه . امتحان هوش مصنوعی هم so,so بود انتظار نداشتم یه همچین سوالاتی رو بده که اصلا میشه گفت به چشم کسی بر نمیخوره ، اما در عوض سوالاتی هم بودن که باید طرح میشد بصورت روانشانسی اما اصلا توجهی نشد بهشون کلا فکر میکنم دیدگاه افرادی که دکتری هوش مصنوعی هستند با ذیع سطحانشون خیلی فرق کنه در این زمینه خاص چون اصلا انتظار همچین حرکتی وجود نداشت.