تجربه شخصی - Smartphone

Smartphone

یادمه اولین تلفن همراه من یک NOKIA N73 بود که بسیار بهش علاقمند بودم ، اون زمان هنوز Wifi نیومده بود و اهمیتی هم نداشت انقدر و GPRS یکی از پیشرفته ترین امکانات بهره برداری از اینترنت بود. همون زمان ها بود که یکی از همکلاسی های مدرسه ما با عدم دانش تو زمینه میزان هزینه از GPRS تلفن همراه استفاده کرد و  اون سال ها حدود  1,500,000   تومان قبض اومده بود براش ، که با شکایت شرکت همراه اول و اقساطی کردن پرداخت شد.

دومین تلفن همراه من NOKIA N82 بود که واقعا لذت بخش ترین تجربه من تو تلفن همراه بود. یک تلفن همراه هوشمند (فکر میکنم اولین تلفن همراه هوشمند نوکیا هم بود) که  از Wifi هم بهره میبرد و یک سیستم عامل سیمبین و سخت افزار بسیار قدرتمند.

سومین تلفن همراه من یک اسمارت فون چینی با برند Huawei  بود که بنظرم  با سیستم عامل Android 4.1 هم همراه بود که متاسفانه تجربه خوبی برای من نبود.

و اما چهارمین تلفن همراه من یک اسمارت فون ویتنامی با برند Microsoft ,و سیستم عامل ویندوز فون 10  و مدل  Lumia 650 هست که قیمتی حدود 200$ در دنیا و حدود 800 در ایران داره که تا اینجای کار بنظرم موفق تر از اندروید عمل کرده (نظر کاملا شخصی میباشد.) اما خب هر سیستم عاملی و دستگاهی یکسری ضعف ها و کمبود هایی داره ولی در کل بنظر خوب میرسه و فکر میکنم یکی از اون خرید های موفق من باشه.

چرا از اندروید بدم میاد  :

اندروید در دید اول یک سیستم عامل برای استفاده همه هستش ، یعنی بشکلی ساده طراحی شده که کاربر براحتی میتونه نیاز های ساده و تنظیمات مورد نظرش رو برطرف کنه ، اما از نظر بهره مندی از سخت افزار بسیار ضعیف و نادون هست. یعنی شما اگر 4 گیگ رم هم بهش بدی تا فی خالدون رو استفاده میکنه و نمیتونه مدیریت کنه ، ضمن اینکه هر کی از خواب پاشده یه اپ نوشه داده بیرون همه هم Unknown Source رو تیک میزنن و از اون استفاده میکنن بدون اینکه اپسیلون دید پرفورمنسی داشته باشن. امروزه هم شاهد این هستیم که هر روز یک سخت افزار قوی تر دیروزی معرفی میشه ، 4 گیگ رم ، 5000 میلی آمپر  باطری ، سی پی یو اوکتا کور 2 گیگا هرتزی و .. بنظرم نشان از عدم مدیریت منابع توسط سیستم عامل است و بس.